Απορημένος και συγκλονισμένος από την δολοφονική επίθεση στο Παρίσι σκέφτηκα να ξαναπιάσω στα χέρια μου μια εικονοϊστορία ... ένα graphic novel... Τα ΚΕΝΤΗΜΑΤΑ της Μαργιάν Σατραπί...για να φέρω πάλι στο μυαλό μου ένα τρόπο ζωής που όσο μακρυά φαντάζει, άλλο τόσο συχνά μας επισκέπτεται και κάνει αισθητή την παρουσία του...
Ο τίτλος ίσως εσκεμμένα σε προσανατολίζει ότι τα κύρια πρόσωπα του έργου είναι γυναίκες...οι γυναίκες είναι αυτές που κεντούν...μόνο που σ΄ αυτή την περίπτωση κεντούν ιστορίες...η κλωστή και το βελόνι είναι είναι οι λέξεις και η φωνή...
Βρισκόμαστε στο Ιράν (μάλλον στην Τεχεράνη) και εννέα γυναίκες πίνοντας σαμοβάρι συζητούν... εννέα γυναίκες που προέρχονται και από τις τρεις ηλικιακά γενεές...και τα θέματά τους είναι το εξής ένα: άντρες και ... έρωτας...θέμα αγαπημένο για συζήτηση, θέμα εμμονικό για συζήτηση όταν δεν μπορείς να το βιώσεις και να το απολαύσεις... και προφανώς η πατριαρχική δομή της κοινωνίας δεν δίνει την ευκαιρία στις γυναίκες να αποφασίζουν για τον έρωτα και να τον απολαμβάνουν...
Όπως η Ναχίντ που δεν ήταν παρθένα...και παντρεύτηκε... και θα έπρεπε να αποδείξει την παρθενία της ... και πήρε ένα ξυραφάκι ... για να σφίξει τα πόδια της όταν θα έκανε έρωτα .. και να τρέξει αίμα... αλλά όμως από την ταραχή της...βιάζεται ... και ματώνει και το όργανο και του άντρα της...
Οι συζητήσεις αυτές δεν έχουν κάτι το μοιρολατρικό...φαίνονται για ρεαλιστικές, σαρκαστικές απεικονίσεις με την απαραίτητη αφηγηματική ελευθερία...οι γυναίκες δέχονται την κατάσταση...και αναπτύσσουν αντισώματα...μαθαίνουν να ζουν σ΄ αυτή την κατάσταση...και μαθαίνουν να χειρίζονται και την κατάσταση και τους άντρες...οι γυναίκες βρήκαν ένα κοινό κώδικα που τις ενώνει...τον κώδικα του... παράνομου...
Τελικά το θύμα είναι ο άντρας ... που όσο νομίζει ότι είναι ο αφέντης του σπιτιού... άλλο τόσο τρίζει το σπίτι του συθέμελα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου