Ο μυθιστοριογράφος μου φέρνει στο νου την εικόνα ενός μαριονετίστα, ο οποίος με τα δάχτυλά του κινεί με τα νήματα τις μαριονέτες του, καθορίζει τις κινήσεις του, χαρίζει τη φωνή του στις κούκλες του, δίνει ζωή από τη ζωή του....Μια φανταστική ζωή! Βρίσκεται έξω από το κάδρο και προσγειώνεται σε αυτό μόνο για να το κάνει να αναπνεύσει. Ένας μικρός θεός μικρών πραγμάτων. Και μετά πάλι απογειώνεται. Τι γίνεται όμως όταν ο δημιουργός έχει να μιλήσει για τη ζωή του; Πόσο ελεύθερος αισθάνεται για να μιλήσει για τον εαυτό του, όταν ο ίδιος γίνεται πλέον μια μαριονέτα στα χέρια ενός άλλου μαριονετίστα; Πάντοτε με απασχολούσε το ερώτημα γιατί κάποιος επιθυμεί να κάνει έναν απολογισμό της ζωής του. Έφτασε άραγε στο τέλος ενός δρόμου; Και επιθυμεί να ξεκινήσει κάποιον καινούργιο; Για απάντηση ας σταθώ σε αυτή την παραμορφωτική διάσταση που δίνει η ... μνήμη στον Μπόρχες, όταν καλείται να γράψει. Ποια σχέση υπάρχει ανάμεσα στο "πραγματικό" και το "γραπτό"; Και ποιο είναι τελικά ποιο αληθινό; Το "πραγματικό" ή το "γραπτό"; Τελικά ... ζω για να τη διηγούμαι....Είναι η ηδονή της αφήγησης...Γι΄αυτό νομίζω ότι και η Άλκη Ζέη επέλεξε να μας εξιστορήσει τα παιδικά της και νεανικά της χρόνια. Για να μεθύσει η ίδια, αλλά και να μεθύσει και εμάς τους αναγνώστες μέσα από το μεγεθυντικό φακό του χρόνου που κυλά. Μια συναρπαστική ακροβασία ανάμεσα στο πραγματικό και το φανταστικό. Είναι η εποχή όπου ο Κάρολος γίνεται το ίδιο το θέατρο. Είναι η εποχή των μύθων από τους οποίους δεν θέλεις να ξεφύγεις ποτέ. Είναι η εποχή που η Σάμος γίνεται η χώρα του παραμυθιού και ο πατέρας ένα μικροαστικό φόβητρο. Είναι η εποχή που η μικρή Άλκη ξεκινά το συγγραφικό παιχνίδι κι αυτή με τις μαριονέτες. Είναι η εποχή που ερωτεύεται το Γιώργο Σεβαστίκογλου. Είναι ένα παραμύθι της μικρής Άλκης Ζέη που μας το αφηγείται τώρα που δεν είναι και τόσο μικρή. Γιατί η αφήγηση είναι μια απόλαυση!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου