Κυριακή 29 Ιουνίου 2014

Γητευτής ονείρων

   Νομίζεις ότι με γνωρίζεις γιατί σου αποκάλυψα το όνομά μου κι είδες και τη φωτογραφία μου, που σου έστειλα με το ηλεκτρονικό περιστέρι ... τότε που μου τη ζήτησες. Πιο πολύ όμως ήθελα απλώς να ικανοποιήσω την περιέργειά σου για να μην με ψάξεις περισσότερο. Το γνωρίζεις ότι στα ηλεκτρονικά μέσα σημασία έχει η ποσότητα των φίλων και όχι η ποιότητα. Θέλεις φίλους, όχι όμως τον φίλο. Είμαι σίγουρος ότι δεν πρόκειται να διασταυρώσεις πληροφορίες για την ταυτότητά μου ... δεν μπορείς... Ένας πέπλος μυστηρίου περιβάλλει το άτομό μου και αυτή η ανωνυμία δεν αγγίζει μόνο εμένα,αλλά κι εσένα κι όλους τους μάταιους και άδειους ανθρώπους σαν κι εσένα κι εμένα. 
   Τώρα ταξιδεύω, δεν ξέρω για που, είμαι μόνος και ταξιδεύω, ένας πιλότος του χάους, αν χάος ονομάσω μια κατακερματισμένη επιφάνεια, μια επιφάνεια που λίγο πριν φάνταζε ομοιόμορφη και αρραγής, κι όμως της έδωσα μια ... και την έσπασα τόσο εύκολα σαν τα ντόμινο που αν γίνει η αρχή δεν σταματά η κατρακύλα. Αλλά ας πάρω τα πράγματα από την αρχή, γιατί ακόμα και μέσα στο χάος αναζητά κανείς μια αρχή. Στη ζωή μου άρεσε να κάνω όνειρα. Άλλοτε να τα δημιουργώ ο ίδιος κι άλλοτε να τα συλλέγω από άλλους. Κάτι ανάλογο με τις αφηγήσεις. Άλλες τις δημιουργώ ο ίδιος κι άλλες τις βρίσκω έτοιμες μέσα σε βιβλία ή και σε λόγια ανθρώπων που κυκλοφορούν αδιάφορα ανάμεσά μας. Εξάλλου πάντα θεωρούσα τις αφηγήσεις των άλλων πιο ενδιαφέρουσες. Έτσι συνέβαινε και με τα όνειρα... Θεωρούσα πάντα τα όνειρα των άλλων πιο ενδιαφέροντα, πιο αλλοπρόσαλλα, πιο απροσδόκητα,  ίσως γιατί κρύβουν πτυχές που δεν μπορούσα καν να φανταστώ ότι υπάρχουν. Σαν να ανακάλυπτα υπόγειες στοές ή κάποια ναυάγια αιώνων που μου έδιναν κρυμμένους θησαυρούς.  Και προσπαθούσα να τα πιάνω και να τα υιοθετώ, να τα διαπαιδαγωγώ σύμφωνα με τη δική  μου ηθική. Αισθανόμουν σαν ένας χαρταετός που υψώνεται ψηλά στον αέρα κι από δίπλα του περνούν με ταχύτητες ιλιγγιώδεις σαν νεκρές πεταλούδες τα όνειρα που σκοτώθηκαν μετά τη βίαιη πρόσκρουσή τους με την πραγματικότητα. Άλλα πάλι ήταν τόσο παραμορφωμένα από την απώθηση που είχαν υποστεί βαθιά στις ψυχές μέσα των ανθρώπων. Αρχίζω εγώ τότε ένα παιχνίδι ανάστασης. Φυσάω μέσα τους, τους κάνω τεχνητή αναπνοή, τους ανάβω μια εσωτερική φλόγα. Φυσάω κι ανάβω, ανάβω και φυσάω. Το όνειρο τότε σαν μπαλόνι αρχίζει και φουσκώνει κι όσο πιο πολύ φουσκώνει τόσο πιο πολύ παίρνει τη μορφή του ανθρώπου που το γέννησε και το παράτησε αβοήθητο. Όμως ... τα όνειρα αυτά είναι δικά μου παιδιά, νόθα, αλλά δικά μου. 
  Είμαι λοιπόν ένας γητευτής ονείρων που έχει καταφέρει και δημιουργήσει μια τεράστια ονειροοικογένεια. Αυτό όμως που με απασχολεί πολλές φορές είναι τί συμβαίνει με τα δικά μου όνειρα... δεν μπορώ να τα ελέγξω ... ούτε πότε γεννιούνται ... ούτε πως μεγαλώνουν...Μπορεί να είμαι ένας καλός ονειροπατέρας των άλλων ονείρων ... για τα δικά μου όμως όνειρα αισθάνομαι τόσο άπειρος και ευάλωτος, γιατί, αν ήμουν πιο σίγουρος και πιο μεθοδικός, δε θα βρισκόμουν κι εγώ να ταξιδεύω με ιλιγγιώδεις ταχύτητες στο άπειρο, αλλά θα ήμουν καθισμένος στον καναπέ του σπιτιού μου δίπλα στη γυναίκα μου να παρακολουθώ τον καιρό της επόμενης ημέρας. Κι όμως προτίμησα το άπιαστο.              Ήμασταν καθισμένοι γύρω από ένα τραπέζι, δεν θυμάμαι πόσοι ακριβώς, ήταν όμως το καθιερωμένο πασχαλιάτικο τραπέζι, που κάθεται όλη η οικογένεια μαζί με συγγενείς και φίλους για να γιορτάσουμε τη νέα εποχή, την ανάσταση του σπόρου, την άνοιξη. Κι αυτή ήταν καθισμένη απέναντί μου. Την προηγούμενη νύχτα, το αναστάσιμο βράδυ, την είχα καλέσει να έρθει να ποζάρει για να την απαθανατίσω σε κάποιες φωτογραφίες. Ήθελα να φωτογραφίσω τη σκιά που δημιουργεί το σώμα της καθώς πέφτει το φως πάνω της με διάφορες γωνίες και κλίσεις. Ήθελα να δημιουργήσω έναν κύκλο φωτογραφιών με βασικό θέμα τις σκιές των σωμάτων. Πως θα μπορούσε να αποτυπωθεί αυτή η πολυμορφία της κίνησης του σώματος πάνω σε μια επιφάνεια; Με ενδιέφερε η απλούστευση, η λιτότητα στην έκφραση, έστω κι αν χανόταν η συνθετότητα της απεικόνισης. Με γοήτευε το εγχείρημα της απώλειας των σωματικών διαστάσεων. Πιο πολύ ήθελα να δω το βάθος της ψυχής και πίστευα ότι η σκιά του σώματος ήταν μια φασματική αναπαράσταση της ψυχής. 
   Της μίλησα για τις ιδέες μου και χωρίς να ενθουσιάζεται ιδιαιτέρως  δεν αρνήθηκε στην πρότασή μου. Με επισκέφθηκε στο σπίτι μου λίγο πριν αποχωρήσει η γυναίκα μου για την εκκλησία ... και εγώ και η γυναίκα μου ετοιμαζόμασταν για μυσταγωγίες... και πράγματι ... το αποτέλεσμα θα έλεγα ότι χαρακτηρίζεται από ένα αισθησιακό βάθος, μια ηφαιστειώδης ετοιμότητα. Της ζήτησα να βγάλει και τα ρούχα της για να συλλάβουμε το πάθος της κίνησης, τη φρενίτιδα του χορού και πράγματι ... οι φωτογραφίες ήταν πετυχημένες.
     Τώρα κάθεται απέναντί μου, μου χαμογελά, ο σύντροφός της δίπλα της, η σύντροφός μου δίπλα μου, κι εγώ να ταξιδεύω με ιλιγγιώδεις ταχύτητες στο άπειρο, κι όμως κι εγώ χαμογελώ...ελπίζω το άπειρο να μην είναι και τόσο άπειρο... 
    

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου