Παρακολούθησα την ταινία του Τσεμπερόπουλου "Ο εχθρός μου". Θέμα που καίει.... και μόνο όταν καείς συνειδητοποιείς τον πόνο που προκαλεί η φωτιά, διαφορετικά μένεις ένας απλός θεατής που παρακολουθεί εντυπωσιασμένος τις φλόγες. Μια αστική οικογένεια λοιπόν στην Αθήνα δέχεται επίθεση ληστείας στο σπίτι της ένα βράδυ... Αλλά και όχι μόνο... Και βιασμός της κόρης ... Τι χειρότερο για ένα πατέρα! ... Σύμπλεγμα της Ηλέκτρας;... Οι δράστες αλλοδαποί και άφαντοι. Μόνο που σε μια απρόσωποι γειτονιά τα μάτια καιροφυλακτούν. Και το ... ηλεκτρονικό μάτι του γείτονα τους εντόπισε. Και από εδώ αρχίζει ο προβληματισμός. Τι να κάνει ο πατέρας;
Παρατήρηση πρώτη: καταδικαστέα η αυτοδικία. Δεν είναι λύση να πάρεις το νόμο στα χέρια σου, παραπέμπει σε πιο πρωτόγονες συμπεριφορές, γιατί απομονώνεσαι από το κοινωνικό σύνολο. Αυτό που θέλεις να επουλώσεις είναι μια προσωπική πληγή, ταυτόχρονα όμως ανοίγεις πολλαπλάσιες που αφορούν και τους άλλους. Η κοινωνία έχει και, αν δεν έχει, πρέπει να βρει μηχανισμούς κοινωνική ασφάλειας και άμυνας.
Παρατήρηση δεύτερη: πως έχει (αυτο)παγιδευτεί ο άντρας μέσα σ΄ αυτό το δίχτυ της αντρικής επιβολής; Γιατί ο άντρας να λογοδοτεί για θέματα ισχύος ακόμη και στην εποχή μας; Η συμφιλίωση των φύλων (όπου και αν δεν έχει επιτευχθεί) θα πραγματοποιηθεί όταν πρώτα ο άντρας ξεκαθαρίσει την θέση του και προσδιορίσει την αληθινή του ταυτότητα μέσα στην κοινωνία. Διαφορετικά θα βρίσκεται πάντα κάποιος (όπως ο πεθερός στην ταινία) που θα κουνάει δύσπιστα το κεφάλι και θα ρωτάει τον άντρα: τι έκανες εσύ ρε;;; τη στιγμή που ο άντρας ήταν κι αυτός δεμένος χειροπόδαρα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου