Όταν για τον έρωτα έχει γράψει ο Πλάτωνας και τον έχει αναλύσει μάλιστα με το δικό του φιλοσοφικό - εικονοπλαστικό τρόπο, τότε αναρωτιέσαι τί άραγε προσθέτει ένα ακόμη μυθιστόρημα για τον έρωτα. Τι άραγε προσθέτει; Προσθέτει μια προσωπική εμπειρία, το δικό σου λαχάνιασμα ... Γιατί, αν δεν λαχανιάσεις πάνω από ένα κορμί (ή και κάτω ή και πλαγίως...), τότε έρωτας δεν υπάρχει. Αυτό νομίζω ότι δίνει και το τελευταίο μυθιστόρημα του Κώστα Αρκουδέα: το δικό του λαχάνιασμα στον έρωτα. Βέβαια όχι ακριβώς το δικό του, αλλά του ήρωά του. Του Πέτρου. Η αντρική ματιά, η αντρική προσέγγιση στον έρωτα. Πως βιώνει ένας άντρας τον έρωτα; Ανολοκλήρωτα θα έλεγα... Δεν κλείνει κεφάλαια εύκολα ο άντρας στη ζωή του. Του αρέσει να παίζει σε αρκετά ταμπλώ. Κοινωνική κατάκτηση, κοινωνικό κατάλοιπο; Ο Πέτρος πάντως, ένας άνθρωπος κατά βάθος κλειστός και εσωστρεφής, μου άφησε ένα ερωτηματικό. Η Άννα μου άφησε μια κατάφαση. Δέχεται τη ζωή πιο ρεαλιστικά. Στον έρωτα νομίζω ότι μια γυναίκα πιο δύσκολα δέχεται την απόρριψη. Ο άντρας ίσως πιο εύκολα. Γι΄ αυτό και η γυναίκα προσαρμόζεται πιο εύκολα. Ίσως...
Το αφηγηματικό παρόν του μυθιστορήματος μας πηγαίνει στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου. Στην παράσταση "Βάκχες", έργο διονυσιακό, άγρια ερωτικό. Κατά τη διάρκεια της παράστασης έχουμε το flash back της ερωτικής ιστορίας του Πέτρου και της Άννας....
Από τη βιβλιοπαρουσίαση στο Sofa Bar...
Μια βιβλιοπαρουσίαση οφείλει να σου εξάπτει το ενδιαφέρον για να διαβάσεις το βιβλίο κι όχι να σου εξαντλεί το περιεχόμενο του βιβλίου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου