Στο μυθιστόρημα του Κ. Αρκουδέα με τον ηχηρό τίτλο "Παράφορο Πάθος" (το οποίο και διαβάζω αυτό τον καιρό) στάθηκα στην περιγραφή μιας σκηνής που μου τράβηξε το ενδιαφέρον: Υπάρχει κάποιος περιπτεράς ο οποίος κρεμάει τις εφημερίδες ανάποδα στο περίπτερο. Οι περαστικοί αναγκάζονται να στραβολαιμιάζουν για να διαβάζουν τα πρωτοσέλιδα. Προφανώς αρκετοί απομακρύνονται έκπληκτοι. Ώσπου κάποιος περαστικός κάνει κατακόρυφο. Με το κεφάλι κάτω και τα πόδια επάνω διαβάζει ατάραχος τις εφημερίδες. Ο περιπτεράς τον βλέπει,αλλά δεν λέει τίποτε. Ωστόσο, από τη στιγμή εκείνη ο περιπτεράς παύει να κρεμά τις εφημερίδες ανάποδα.
Το σχόλιο του αφηγητή: για τον περιπτερά σημασία δεν έχει η εφημερίδα, το νέο που θέλει να σου περάσει η εφημερίδα, αλλά το μήνυμα, ο τρόπος δηλαδή παρουσίασης του νέου. Η αισθητική της επικοινωνίας. Απλώς αυτό το αντιλαμβάνεται μονάχα ένας και αποφασίζει συμβολικά να μιλήσει την ίδια γλώσσα με τον περιπτερά.
Το σχόλιο το δικό μου: το να κάνεις κατακόρυφο για να επικοινωνήσεις εμπεριέχει κάτι το πρωτότυπο, αλλά και το επικίνδυνο, γιατί μπορεί και να σπάσεις το κεφάλι σου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου