Oι Γιαγιάδες-Ντόρις Λέσινγκ

  


 Τελικά πάλι ένα οιδιπόδειο σύμπλεγμα είδα να ελλοχεύει πίσω από τη νουβέλα της Ντόρις Λέσινγκ. Βέβαια και το οιδιπόδειο σύμπλεγμα το ερμηνεύω λογοτεχνικά ως μια προσπάθεια προσδιορισμού του εγώ μέσα από την απόρριψη του άλλου.Το Εγώ μέσα από τα μάτια του Άλλου.Η πρωτοτυπία στο συγκεκριμένο έργο είναι πως τα πρωταγωνιστικά πρόσωπα ήταν διπλασιασμένα. Δύο γιοι, δύο πατεράδες, δύο μητέρες, δύο νύφες και δύο εγγονές.

   Μέσα από μια κυκλική αφήγηση ενημερωνόμαστε ήδη από την αρχή ότι οι δύο γιαγιάδες διατηρούσαν στο παρελθόν ερωτικές σχέσεις με τους δύο γιους. Η Ροζ και η Λιλ ήταν φίλες και απόκτησαν η καθεμία από ένα γιο, τον Τομ και τον Ίαν. Ο Τομ γιος της Ροζ και ο Ίαν γιος της Λιλ. Και ακολούθησε η ερωτική ανταλλαγή, μια χιαστή σχέση. 

   Κάνοντας μια ανάδρομη αφήγηση μεταφερόμαστε στο παρελθόν, συναντούμε τις δύο φίλες να γίνονται αχώριστες συμμαχώντας σ΄ ένα εχθρικό σχολείο και να γίνονται σαν δύο δίδυμες αδελφές. Τα κορίτσια μεγάλωσαν σ΄ ένα γαλάζιο κόσμο. Στο τέρμα του κάθε δρόμου ήταν η θάλασσα, γαλανή σαν τα μάτια τους...Πάνω από τα κεφάλια τους ο μπλε ουρανός τόσο σπάνια συννέφιαζε ή σκοτείνιαζε... Πήγαν και οι δύο στο πανεπιστήμιο και στη συνέχεια παντρεύτηκαν νωρίς, με διπλό γάμο. Φυσικά σημειώθηκε και η ανάλογη επαγγελματική καταξίωση. Απέκτησαν και δύο ξανθά αγοράκια. Ολοκληρώθηκε δηλαδή το μεσοαστικό όνειρο. 

   Αυτό όμως που παραξενεύει είναι η στενή σχέση ανάμεσα στις δύο φίλες. Τόσο αχώριστες; Μήπως αιωρείται και ένα ίχνος λεσβιακής σχέσης; Πρώτος παίρνει θέση ο άντρας της Ροζ, ο οποίος μάλιστα και αποχωρεί. Αργότερα θα της ζητήσει διαζύγιο και ξαναπαντρευτεί. Στη συνέχεια αποχωρεί και ο άντρας της Λιλ. Αυτός όμως με πιο τραγικό τρόπο...σκοτώνεται... Και δημιουργείται έτσι μια μεγάλη τετραμελής οικογένεια.

  ...έβλεπες δυο νεαρούς θεούς που η κάθε τους κίνηση και χειρονομία θύμιζε αρχαϊκό αμφορέα ή αρχαίο χορό. Ο χορός στη συνέχεια μεταφέρθηκε στα κρεβάτια. Τα αγόρια από φοβισμένα άτομα λόγω της πατρικής απουσίας μεταμορφώθηκαν σε αυτόνομες προσωπικότητες. Και η εφήμερη απόλαυση συνεχιζόταν. Για πόσο; Πόσο κρατάει μια ευτυχία που ξέρεις ότι κάποια στιγμή πρέπει να λήξει;

   Ώσπου να εμφανιστούν δύο νέες κοπέλες και να τις παντρευτούν τα αγόρια.Και να αποκτήσουν παιδιά μαζί τους. Πάλι ολοκληρώνεται αυτό το μεσοαστικό όνειρο. Το όνειρο της ευτυχίας. Μιας ευτυχίας όμως που ανήκει στους άλλους. Στους άλλους κι όχι σ΄ εσένα που κατατρύχεσαι από ανομολόγητα πάθη. Πόσο ανομολόγητα όμως τη στιγμή που ο Τομ προσπάθησε να τα εκφράσει μέσα από τα γράμματά του στη Λιλ και που αυτή απάντησε. Τα γράμματα ήρθαν στην επιφάνεια και τα πάντα αποκαλύφθηκαν.

   Για το τέλος δεν υπάρχει τέλος. Μοναξιά. Μοναξιά να αντέξεις το πάθημά σου. Ένα πάθημα όμως που υπεύθυνος είσαι μονάχα εσύ. Και η μοναξιά είναι μια ιδιότυπη μοναξιά. Η μοναξιά των τεσσάρων...