Ένα έργο σκληρό στηριγμένο στη συναισθηματικά παρεξηγημένη σχέση μητέρας - γιου, ένα έργο ρεαλιστικό χωρίς καμιά διάθεση εξιδανίκευσης και λύτρωσης του ήρωα ή του αναγνώστη, αλλά μια καταπρόσωπο θεώρηση της σκληρής και αμετακίνητης πραγματικότητας.
Τίτλος: Τα σακιά - παραπέμπει στο βάρος, το άχθος, κι εμείς αχθοφόροι, σακιά υλικά, ψυχικά, σωματικά. Βέβαια η σχέση ανάμεσα στον τίτλο και το βιβλίο ιδιαίτερα φανερή, ιδιαίτερα χτυπητή, νομίζω πως δεν χρειάζεται να σου υποδεικνύει ο συγγραφέας γιατί ονόμασε έτσι το έργο του, καλό θα είναι να κινητοποιείται ο αναγνώστης από μόνος του, να βαφτίζει και ο ίδιος το έργο που διάβασε.
Τρία μοτίβα σχετικά με το περιεχόμενο:
Σχέση μητέρας - γιου: (Βιβή Χολέβα - Λίνος Χολέβας) μια σχέση φορτισμένη, ιδιαίτερη, δοτική. Να τονίσουμε βέβαια πως η σχέση αυτή στο βιβλίο είναι ιδωμένη από την πλευρά της μάνας. Μια μάνα στην οποία η συγγραφέας δεν έδειξε καμιά συμπαθητική πτυχή της. Μια μάνα που φοβάται το γιο της. Ετοιμάζεται να πάει εκδρομή με τον ισοβίτη γιο της και κρύβει στην τσάντα της ένα μαχαίρι για κάθε ενδεχόμενο. Μια μάνα που θέλει να επικοινωνήσει κι όμως δεν χύνει ούτε ένα δάκρυ μεταμέλειας, που δε θέτει στο γιο της την απλή ερώτηση "γιατί;"
Ο γιος - βιαστής: ποιες αιτίες οδήγησαν το γιο σε μια τέτοια ψυχοπαθολογική συμπεριφορά; Ποιος ο ένοχος, ο συνένοχος; Η μάνα; Η απουσία πατέρα; Η κακή ανατροφή; Η περίεργη σχέση με το άλλο φύλο; Η σερραία νονά; Το μαγαζί με τα είδη μπαλέτου; Η μοναξιά; Τι; Λίγο απ΄ όλα. Αυτό το λίγο απ΄ όλα γίνεται τελικά πιστευτό;
Η εκδρομή - επιστροφή στις κλασσικές αξίες και ιδανικά ως τρόπος αντιμετώπισης της διαταραγμένης συμπεριφοράς. Είναι δυνατόν μια εκδρομή και μάλιστα σε έναν αρχαιολογικό χώρο να σημάνει μια νέα επικοινωνία ανάμεσα στη μάνα και το γιο; Μήπως τελικά μας δείχνει πως η μάνα ζει μέσα στο δικό της περίκλειστο κόσμο, αρνούμενη να αντιληφθεί τις πραγματικές ανάγκες του γιου της;
Οι χαρακτήρες δεν ασκούν την αυτοκριτική τους. Σαφώς δεν περιμέναμε την λύτρωση ενός τραγικού ήρωα μιας αρχαίας τραγωδίας, αλλά τελικά ο ήρωας, και ο Λίνος και η μάνα του, μετά από όλες αυτές τις αποτρόπαιες πράξεις που καταλήγουν; Καταλήγουν πουθενά; Ή μήπως δεν άγγιξαν τον ισοπεδωτική τους χαρακτήρα τα γεγονότα γύρω τους;
Αυτό που απομένει από το διάβασμα του βιβλίου είναι μια ανακουφιστική αίσθηση δροσιάς από το νερό, τη θάλασσα. Ο χαρακτήρας δεν αλλάζει, οι αποτρόπαιες πράξεις δεν αλλάζουν, τουλάχιστον μπορεί ο ένοχος και ο συνένοχος να ξεπλυθούν με μια βουτιά στη θάλασσα.
Δομική προσέγγιση στον άξονα του χρόνου:
Τό έργο ακολουθεί μια κυκλική πορεία.
Το τώρα της αφήγησης: άνοιξη 2007, μητέρα και γιος σε μια εκδρομή στους Δελφούς.
Το παρελθόν της μητέρας: δεκαετία 1970. (Η ζωή στο Αλωνάκι, εισαγωγή στο πανεπιστήμιο, παρέες της σχολής, γάμος, γέννηση του Λίνου).
Το παρελθόν - παρόν του Λίνου: δεκαετία το 1990 (ο Λίνος έφηβος, το καλοκαίρι του 1997 συλλαμβάνεται, κατόπιν υποδείξεως της μητέρας, για τρεις βιασμούς και ένα φόνο, ισόβεια καταδίκη.
Το τώρα της αφήγησης: η εκδρομή τελειώνει, επιστροφή στην Αθήνα, ο Λίνος πίσω στη φυλακή, η μάνα παρηγορείται με την ανάμνηση της στιγμιαίας επικοινωνίας τους στο νερό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου